Numery. Chaos
Rachel Ward
Rachel Ward
tytuł oryginału: Numbers. The Chaos
seria/cykl wydawniczy: NUMERY tom 2
wydawnictwo: Wilga
data wydania: 23 lutego 2011
liczba stron: 440
kategoria: fantasy, science fiction
seria/cykl wydawniczy: NUMERY tom 2
wydawnictwo: Wilga
data wydania: 23 lutego 2011
liczba stron: 440
kategoria: fantasy, science fiction
cena: 29,99 zł
Adam tak jak jego mama Jem widzi numery w oczach ludzi, które oznaczają daty ich śmierci. Jednak ona nie żyje i wychowuje go babcia. Niepokoi go fakt, że w przypadku większości Londyńczyków ta data wypada na sylwester 2027 roku.
W tym samym czasie Sarę nachodzą dziwne sny, w których nieznajomy chłopak zabiera jej dziecko. Sen powtarza się co noc, dziewczyna boi się. Jednak gdy widzi chłopaka ze snu w szkole wpada w panikę. Sara ucieka z domu. Wkrótce dowiaduje się, że jej sen stanie się realny 1 stycznia 2027 roku. Chce zrobić wszystko by zapobiec temu zdarzeniu i kontaktu z tym chłopakiem.
Świetna książka, choć pierwsza część nieco bardziej mi się podobała, nie mniej jednak to jedna z moich ulubionych sag. Sam pomysł na książkę jest oryginalny i co najmniej bardzo dobry. Numery to jedna z tych serii, które pochłaniają całkowicie i nie można się oderwać aż do ostatniej strony. Szkoda mi było Jem kiedy się dowiedziałam, że umarła. Denerwowało mnie to jak Adam traktował Val (jego babcię), co prawda ona też już nie była taka jak w pierwszej części, co nie zmienia faktu, że należała do jednej z moich ulubionych postaci. Nie polubiłam Sary, cały czas zmieniała zdanie na temat Adama. A także jakby chciała sobie udowodnić, że da radę przetrwać, ale prawda jest taka, że gdyby nie pomoc innych to nie przeżyłaby, już nawet nie wspominając o jej dziecku.
Choć słyszałam wcześniej kilka spoilerów, nie wierzyłam im, dopiero jak skończyłam czytać okazało się, że to prawda. Takiego zakończenia się nie spodziewałam.
Mam jeszcze do Was takie pytanie: czy bardzo Wam przeszkadzają przekleństwa w książkach?
Mi osbiście nie jeśli autor nie przesadza z ich ilością.
Cytaty:
"Dręczy mnie mnóstwo wątpliwości. Martwię się, że ganiam po Londynie nie tam, gdzie trzeba, że wszystko się będzie działo gdzie indziej, w jakimś miejscu, o którym nie wiem. Ale staram się odpędzić od siebie te myśli. Postanowiłem, co robić - i muszę się tego trzymać."
"Nienawidzę numerów. Chcę je zmienić. Chcę je wymazać. A jeśli mi się nie uda, zginę, próbując to zrobić."
"Człowiek nie wie, co ma, póki tego nie straci."
"Zostawili nas. Musimy sobie radzić sami. Czego nie zrobimy sami, to nie będzie zrobione."
"Prawdziwy dom tworzą ludzie."
Adam tak jak jego mama Jem widzi numery w oczach ludzi, które oznaczają daty ich śmierci. Jednak ona nie żyje i wychowuje go babcia. Niepokoi go fakt, że w przypadku większości Londyńczyków ta data wypada na sylwester 2027 roku.
W tym samym czasie Sarę nachodzą dziwne sny, w których nieznajomy chłopak zabiera jej dziecko. Sen powtarza się co noc, dziewczyna boi się. Jednak gdy widzi chłopaka ze snu w szkole wpada w panikę. Sara ucieka z domu. Wkrótce dowiaduje się, że jej sen stanie się realny 1 stycznia 2027 roku. Chce zrobić wszystko by zapobiec temu zdarzeniu i kontaktu z tym chłopakiem.
Świetna książka, choć pierwsza część nieco bardziej mi się podobała, nie mniej jednak to jedna z moich ulubionych sag. Sam pomysł na książkę jest oryginalny i co najmniej bardzo dobry. Numery to jedna z tych serii, które pochłaniają całkowicie i nie można się oderwać aż do ostatniej strony. Szkoda mi było Jem kiedy się dowiedziałam, że umarła. Denerwowało mnie to jak Adam traktował Val (jego babcię), co prawda ona też już nie była taka jak w pierwszej części, co nie zmienia faktu, że należała do jednej z moich ulubionych postaci. Nie polubiłam Sary, cały czas zmieniała zdanie na temat Adama. A także jakby chciała sobie udowodnić, że da radę przetrwać, ale prawda jest taka, że gdyby nie pomoc innych to nie przeżyłaby, już nawet nie wspominając o jej dziecku.
Choć słyszałam wcześniej kilka spoilerów, nie wierzyłam im, dopiero jak skończyłam czytać okazało się, że to prawda. Takiego zakończenia się nie spodziewałam.
Mam jeszcze do Was takie pytanie: czy bardzo Wam przeszkadzają przekleństwa w książkach?
Mi osbiście nie jeśli autor nie przesadza z ich ilością.
Cytaty:
"Dręczy mnie mnóstwo wątpliwości. Martwię się, że ganiam po Londynie nie tam, gdzie trzeba, że wszystko się będzie działo gdzie indziej, w jakimś miejscu, o którym nie wiem. Ale staram się odpędzić od siebie te myśli. Postanowiłem, co robić - i muszę się tego trzymać."
"Nienawidzę numerów. Chcę je zmienić. Chcę je wymazać. A jeśli mi się nie uda, zginę, próbując to zrobić."
"Człowiek nie wie, co ma, póki tego nie straci."
"Zostawili nas. Musimy sobie radzić sami. Czego nie zrobimy sami, to nie będzie zrobione."
"Prawdziwy dom tworzą ludzie."
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz